Communicatie

Na weer een plekje zonder internet, vandaag 2 etappes te beschrijven. Gisteren van Pietrasanta naar Valpromaro gelopen. Mooie tocht weer, en goed te doen. Ik sliep in een Casa dei pellegrini. De Britse Magdala wist op haar 20e na haar studie niet wat ze moest doen, ging de Via Francigena lopen en werd verliefd op Italie. Samen met de Italiaanse Irene is ze dit huis begonnen. En dat runnen ze met gigantisch veel enthousiasme, hetgeen overslaat op de gasten. Ze verzorgen 3 maaltijden per dag, je mag aanschuiven wanneer je wilt en als je vertrekt laat je een donatie achter in de bus. En het was volle bak, een groep van 9 Italianen en een Zwitserse (Italiaanstalig) met herdershond, 4 Fransen en ikzelf.
Leuk om iedere keer weer te zien hoe de communicatie verloopt. Met Franca en Amelia sprak ik altijd Italiaans. Als ik een woord niet wist kon ik dat aan Amelia vragen, die sprak ook behoorlijk Engels. En wij leerden Franca weer Engelse woordjes.
Met Ezio sprak ik ook Italiaans. Met Antonio sprak hij weer een mengeling van Italiaans en Spaans, wat ik wonderwel ook redelijk kon volgen. Antonio gaf dan in het Spaans antwoord. Als ik met Antonio sprak was dat in het Engels.
Gisteren zat ik in de Franse hoek, kon het redelijk volgen en spreken ging ook steeds beter. De Zwitserse zat vlak naast ons als linking pin met de Italianen.
Na het diner kwam de dominee (of iets dergelijks) langs om over de VF te praten. En mochten jullie nu een stoffig oud mannetje met een wit boordje voor jullie zien, dan zitten jullie behoorlijk mis! Een vlotte man van een jaar of 30 met een bermuda en een voetbaltrainingsjack aan. We mochten allemaal zeggen wie we waren, waar we vandaan kwamen en welk deel van de VF we liepen. Groot applaus toen de Nederlander dat in foutloos Italiaans kon zeggen :-)
Daarna vroeg hij ons of we tegen dingen aan zijn gelopen die verbetering behoeven, kregen we een soort oorkonde mee en deden we een klein gebed. Dat we eventuele problemen tijdens de tocht het hoofd kunnen bieden. Leuke avond, al ben ik door Italianen, Zwitserse en Fransen tezamen uitgelachen om onze bergen van 300 meter hoog...
Vandaag een korte route naar Lucca gedaan. Even voor Lucca passeerde ik een klas met kinderen van een jaar of 10. De meester kwam naar me toe en vroeg of ik even bij hen wilde blijven. Hij ging het over de pelgrimsroute hebben, en wilde de kinderen een echte pelgrim laten zien. Geen probleem!
Hij begon te vertellen dat ze geluk hadden, dat ze een echte pelgrim in hun midden hadden, en legde uit dat de route al meer dan 1 000 jaar oud is en van Engeland naar Italie loopt. De Fransen, die er inmiddels ook bij waren, lieten hun routeboekje rondgaan en de kinderen mochten ons vragen stellen. Waarom zijn jullie pelgrims geworden? Zijn jullie moe?
Na afloop onder luid gejuich uitgezwaaid. Zo leuk!
In Lucca op een terrasje geluncht. Naast me zat een Amerikaans stel. Hij had 2 jaar geleden een stuk van de Camino naar Santiago gelopen. Na een poosje vertrokken ze naar Chianti voor hun volgende stop. Toen ik even later naar binnen ging om te betalen bleek de Amerikaan dat al voor me gedaan te hebben....
Leuk om zoveel verschillende mensen te spreken. Er komt zoveel leuks op je af als je pelgrim bent. Tip voor mensen die zich eenzaam voelen; ga naar Italie en doe een rugzak om.
Ciao!