Weggestuurd

In Monterosi hartelijk afscheid genomen van de signora, en op pad gegaan. De weg naar Campagnano da Roma voerde door agrarisch gebied. En... voor het eerst in 6 weken koeien gezien! Er zaten zelfs 2 zwart witte bij die we in Nederland vaak zien. Verderop was er een natuurgebied, de Monte Gelato. Als nakomeling van een Italiaanse ijsbereiders familie was mijn interesse natuurlijk gewekt. Toen ik het stukje bos inliep bleek het om een stel watervallen te gaan. Maar mijn belangstelling ging snel uit naar iets anders... een complete filmploeg van de Rai televisie. En een jong meisje in nachthemd in een bootje, een in het wit geklede zanger geflankeerd door een orkest waarvan de leden een hazenmasker droegen. Ik kon alles zien vanaf de overkant van het water, dus stond met de telefoon in de aanslag. Ik had echter buiten de beveiligingsploeg gerekend, ik werd gewoon weggestuurd! Ik heb het hoofd van de beveiliging nog gevraagd hoe de film heet; La compagnia del cigno. Het gezelschap van de zwaan. De opnames zijn net begonnen, dus het duurt even voor hij klaar is. De man in charge had ook een vraag aan mij; kom je uit Nederland? Hij herkende de taal uit mijn app, zijn vrouw komt uit Nederland, uit Sjeveningen. De ggg blijft lastig voor buitenlanders. Bleek ook uit een gesprek met een Canadees laatst. Hij was een keer bij vrienden in Holland geweest, in Fjoet. Eh... where? Fjoet. V-U-G-H-T. Ah... Vuggggggght. Niemand kon dat uitspreken, zelfs de Deen niet.
Na de slotklim naar Campagnano da Roma nog een bakkie gedaan met de Duitse fietster Sabine. Ze wilde eigenlijk snel naar Rome en Bari rijden, maar vond de Via Francigena leuker. Doordat ze regelmatig haar fiets naar boven moet duwen voelt ze zich ook wandelaar.
Na overnachting in de parochie doorgelopen naar Formello, slechts 9 km verder, maar toch zwaar door 400 meter hoogteverschil en verzengende hitte. Mijn lichaam moet daar even aan wennen. Het blijkt een schattig plaatsje te zijn, klein maar best levendig. Veel hoogteverschillen. Mijn B&B, la Scaletta, lag in een afgelegen smal straatje, zo'n typisch, idyllisch Italiaans steegje, vol met bloempotten met prachtige bloemen. Zoals de naam al deed vermoeden moest ik een trappetje op. Wat een geweldig plekje! Een terrasje op een aantal meter boven de grond, vol kleurige bloemen, een mooie kamer en een huisdier, de hond Jenny. De zoon des huizes verwelkomde me met thee en koekjes, en toen zijn moeder thuiskwam stond ze aan mijn deur met een bordje vers fruit. Heerlijk van de zon genoten en gebabbeld met de gastvrouw. Zij vond het kennelijk ook gezellig, want bij het afscheid vanochtend kreeg ik 2 dikke zoenen.
Vandaag door een dikke haag bloemen en distels gelopen. Prachtige kleuren, maar ik was dolblij dat ik een lange broek aan had. Onderweg kwam ik een Nederlands stel tegen, Guus en Riet uit Den Bosch. Ze hebben de Via Francigena al eens van Den Bosch naar Rome gelopen, nu doen ze dat andersom. Dan kom je lekker veel mensen tegen, want vrijwel iedereen loopt naar Rome. Hun belevenissen kun je lezen in het boek Vier vrije voeten, niet te verwarren met op vrijersvoeten overigens... Guus is ook bestuurslid van de verening Pelgrimswegen naar Rome, waar ik ook lid van ben. De wereld is klein...
Even verderop opnieuw een mooie waterval, en opnieuw ben ik weggestuurd! Vier fotografen waren bezig een bevallige dame die in het water stond te fotograferen. Zonder beveiligingsploeg liet ik me natuurlijk niet wegsturen, been there, done that, dus ik heb mooie foto's van waterval en fotomodel gemaakt.
Morgen gaat het gebeuren, Rome. Raar gevoel om zo dichtbij te zijn. Morgen dus ook mijn laatste blog.
Ciao!